بسم الله الرحمن الرحیم
سال 1394، سال مهمی در تاریخ نظام برنامه‌ریزی کشور ایران از هنگام شروع برنامه‌ریزی بر اساس توسعه غربی می‌باشد. در این سال دولت یازدهم برنامه ششم توسعه را برای تصویب به مجلس ارائه کرد؛ اما پیش و پس از تصویب این برنامه، اعتراضات گسترده‌ای نسبت به آن وارد شد که در تاریخِ نظام برنامه‌ریزی کشور ایران بی‌سابقه می‌باشد؛ امسال، اولین سالی است که یک برنامه 5 ساله‌ی توسعه، مورد اعتراض گسترده‌ی نخبگان از حیث مباحث محتوایی قرار گرفته است. ایرادات محتوایی شامل موضوعات متنوع و گسترده‌ای مانند نادیده‌گرفتن مسأله الگوی پیشرفت اسلامی در تدوین این برنامه، بی‌توجهی به مسائل فرهنگی، عدم تناسب برنامه با سیاست‌های اقتصاد مقاومتی و سیاست‌های ابلاغی برنامه ششم، بی‌توجهی به مسائل ایثارگران و جانبازان و ... می‌باشد.
البته نوآوری دولت یازدهم در تدوین برنامه ششم توسعه، منجر به اعتراضات دیگری از نوع اعتراضات شکلی نیز شد. دولت یازدهم برخلاف گذشته، چیزی به نام برنامه را تقدیم مجلس نکرده است؛ بلکه احکام مورد نیازِ اجرای برنامه را به صورت یک کتابچه با 30 حکم برای تصویب به صحن بهارستان برده است. به عبارت بهتر دولت برنامه‌ای که در 5 سال آینده اجرا می‌کند را به مجلس ارائه نکرده، بلکه احکامی را برای تصویب به صحن برده که موانع اجرای برنامه دولت را از میان برمی‌دارند و نیازی نیست که مجلس در روند تصویب برنامه 5 ساله دولت قرار گیرد. این امر نیز منجر به اعتراضاتی شد.
در این گزارش برآنیم تا اعتراضات محتوایی و سپس اعتراضات شکلی را گزارش می‌دهیم.
